Verslag van Milou (stagiaire ergotherapie)
Nadat ik een paar jaar geleden al een keer in Nepal was en kennis heb gemaakt met Co en Corrie Reijnders van Stichting Holland Building Nepal (www.shbn.nl) , heb ik ook hun project bezocht en was onder de indruk.
Daarom heb ik mijn stageperiode gedaan bij de Selfhelp group for Cerebral palsy, kortweg de SGCP in Kathmandu, Nepal. Ik verbleef in het vrijwilligershuis van SGCP in Patan, waar ook Belgische meiden verbleven.
Wat is cerebral palsy of kortweg cp?
Cerebrale parese (CP) is een houding- en bewegingsstoornis die veroorzaakt wordt door beschadiging van de hersenen. Die beschadiging ontstaat tijdens de zwangerschap, tijdens de geboorte door bijvoorbeeld zuurstofgebrek, of door een trauma in het eerste levensjaar.
Bij aankomst op de school in Daphakhel om mijn stageperiode te starten, kreeg ik een rondleiding en werd er verteld over de achtergrond en werkwijze van de school. In de eerste week mocht ik meelopen in de verschillende klassen, elke dag in een andere klas, wat een mooi beeld gaf van de dagelijkse praktijk.
In de tweede week liep ik drie dagen mee met de fysiotherapeuten. Vanaf dat moment mocht ik zelf aan de slag gaan met ergotherapeutische doelen. Ik kreeg een schema waarin per uur stond aangegeven met welk kind ik mocht werken. Voor elke behandeling had ik een uur de tijd en dit deed ik vijf keer per dag. Soms werkte ik samen met een fysiotherapeut aan een kind.
Er was veel interesse vanuit het team: verschillende docenten vroegen me regelmatig om tips of advies, of legden hulpvragen voor gericht op een specifiek kind. Ik vond het fijn om op die manier iets te kunnen bijdragen. Ook stelde de fysiotherapeuten vragen over een kindje of een doel van een kindje en wat ik als ergotherapeut stagiaire hierin kon betekenen. In totaal heb ik tien weken stage gelopen.
Aan het einde van mijn stage was het bijzonder om te zien hoeveel groei sommige kinderen hadden doorgemaakt. Als afsluiting heb ik een presentatie gegeven over een kind, waarin ik ook breder inging op problematieken die bij meerdere kinderen speelden.
De school is een bijzondere en inspirerende plek, waar hard wordt gewerkt en iedereen zich inzet voor elk kind. Het team volgt regelmatig cursussen om zich verder te ontwikkelen en nieuwe kennis op te doen. Het is mooi om te zien hoe gemotiveerd ze zijn om te blijven leren en groeien.
Kathmandu, mei 2025
Vrijwilliger Ilse Koster
Vrijwilligerswerk in Nepal? Ik zeg doen!
Het begon allemaal met een wens om te gaan werken in het buitenland als fysiotherapeut. Via via had ik al eens gehoord van de stichting Crossboarders, maar na een kleine zoektocht op het internet kwam ik de website tegen. Hier kon ik eigenlijk alle informatie al vinden die ik nodig had. De stichting heeft verschillende werkplekken in Nepal, variërend van het werken op een school of voor het revalidatiecentrum. In het kader van nu of nooit besloot ik om Ans (de eigenaresse) te mailen en vanaf toen is het eigenlijk allemaal heel erg snel gegaan.
Het contact via de mail verliep heel erg spoedig, maar elkaar even zien en spreken in het echt werkt toch veel fijner. Daarom besloot ik om op een dag in onze fiat panda te stappen en naar het zuiden van Nederland te rijden waar Ans en Frank wonen. Met Ans ben ik ook nog mee geweest naar Enkhuizen, waar Co en Corrie Reijnders wonen, oprichters van stichting Holland Building Nepal. Zij sponsoren dit project waar ik ga werken. Vol van indrukken ging ik weer naar huis.
Ik wilde graag 5 maanden naar Nepal en al snel werd er besloten dat ik bij Bharat en zijn vrouw en twee kinderen mocht verblijven. Zij wonen vlakbij Thamel (een hele bekende wijk In Kathmandu). Ik verblijf dus bij een Nepalees gezin en ik werd ontzettend hartelijk ontvangen.
Eén van de belangrijkste dingen die je hier de eerste week (misschien al wel de eerste paar uren) leert, is dat alles anders loopt dan je misschien zou denken. Maar is dat erg? Zeker niet, want ook al is het vaak anders, dan betekent het nog niet dat het ook minder leuk is. Ik ging namelijk hier naartoe met als doel om als fysiotherapeut aan de slag te gaan, maar ik heb ook nog een week mogen genieten van het onderwijsleven. In het zuiden van Nepal mocht ik Engelse les geven op twee basis scholen die ook worden ondersteund door stichting Crossborders. Een ontzettende mooie en leuke ervaring!
De meeste ervaring heb ik opgedaan met het werken in het revalidatiecentrum en ik zal je dan ook meenemen in hoe een “standaard” dag er voor mij uitziet. Ik begin mijn ochtend bij de familie met een ontbijt en loop daarna 20 minuutjes naar de plek waar ik word opgehaald om naar het revalidatiecentrum te gaan. Het centrum ligt in Dapakhel en dat is de Selfhelp Group for Cerebral Palsy, kortom de SGCP. Het is zo’n 45 min rijden (als het verkeer mee zit). In de ochtend en in de middag zie ik dan vaak de kinderen die hier ook naar school gaan. Er zitten op dit moment 40 kinderen op deze school en dit is een bijgebouw naast het revalidatie centrum. Je werkt veel samen met andere fysiotherapeuten, assistenten, de leraren, een arts en een psycholoog. Tijdens de lunch kun je genieten van typische Nepalese gerechten die vers worden bereid in de keuken hier. Mijn favoriete lunch is toch wel op de woensdag en vrijdag: dan is het roti en momo dag.Op de terugweg naar huis word ik vaak getrakteerd met een prachtig uitzicht op de immens grote bergen.
Daarnaast is het ook mogelijk dat je mee gaat op huisbezoek en naar verschillende kampen. Dit zijn vaak plekken die moeilijk bereikbaar zijn (lees in de bergen) en door middel van deze bezoeken kunnen de kinderen die het nodig hebben daar toch therapie krijgen.
Je zult je zeker moeten leren aanpassen hier, maar oh wat zul je het uiteindelijk een fantastische ervaring vinden!
Stinkt het er soms? Zijn de straten vies? Hebben de mensen hier meer feestdagen dan wij vrije dagen? Het antwoord op al deze vragen is een volmondige ja, maar ondanks dat sommige dingen misschien niet heel erg aantrekkelijk klinken zijn er veel meer positieve dingen die je dit snel doen laten vergeten. De mensen en het land zullen een bijzonder plekje krijgen.
