Vrijwilliger Ilse Koster
Vrijwilligerswerk in Nepal? Ik zeg doen!
Het begon allemaal met een wens om te gaan werken in het buitenland als fysiotherapeut. Via via had ik al eens gehoord van de stichting Crossboarders, maar na een kleine zoektocht op het internet kwam ik de website tegen. Hier kon ik eigenlijk alle informatie al vinden die ik nodig had. De stichting heeft verschillende werkplekken in Nepal, variërend van het werken op een school of voor het revalidatiecentrum. In het kader van nu of nooit besloot ik om Ans (de eigenaresse) te mailen en vanaf toen is het eigenlijk allemaal heel erg snel gegaan.
Het contact via de mail verliep heel erg spoedig, maar elkaar even zien en spreken in het echt werkt toch veel fijner. Daarom besloot ik om op een dag in onze fiat panda te stappen en naar het zuiden van Nederland te rijden waar Ans en Frank wonen. Met Ans ben ik ook nog mee geweest naar Enkhuizen, waar Co en Corrie Reijnders wonen, oprichters van stichting Holland Building Nepal. Zij sponsoren dit project waar ik ga werken. Vol van indrukken ging ik weer naar huis.
Ik wilde graag 5 maanden naar Nepal en al snel werd er besloten dat ik bij Bharat en zijn vrouw en twee kinderen mocht verblijven. Zij wonen vlakbij Thamel (een hele bekende wijk In Kathmandu). Ik verblijf dus bij een Nepalees gezin en ik werd ontzettend hartelijk ontvangen.
Eén van de belangrijkste dingen die je hier de eerste week (misschien al wel de eerste paar uren) leert, is dat alles anders loopt dan je misschien zou denken. Maar is dat erg? Zeker niet, want ook al is het vaak anders, dan betekent het nog niet dat het ook minder leuk is. Ik ging namelijk hier naartoe met als doel om als fysiotherapeut aan de slag te gaan, maar ik heb ook nog een week mogen genieten van het onderwijsleven. In het zuiden van Nepal mocht ik Engelse les geven op twee basis scholen die ook worden ondersteund door stichting Crossborders. Een ontzettende mooie en leuke ervaring!
De meeste ervaring heb ik opgedaan met het werken in het revalidatiecentrum en ik zal je dan ook meenemen in hoe een “standaard” dag er voor mij uitziet. Ik begin mijn ochtend bij de familie met een ontbijt en loop daarna 20 minuutjes naar de plek waar ik word opgehaald om naar het revalidatiecentrum te gaan. Het centrum ligt in Dapakhel en dat is de Selfhelp Group for Cerebral Palsy, kortom de SGCP. Het is zo’n 45 min rijden (als het verkeer mee zit). In de ochtend en in de middag zie ik dan vaak de kinderen die hier ook naar school gaan. Er zitten op dit moment 40 kinderen op deze school en dit is een bijgebouw naast het revalidatie centrum. Je werkt veel samen met andere fysiotherapeuten, assistenten, de leraren, een arts en een psycholoog. Tijdens de lunch kun je genieten van typische Nepalese gerechten die vers worden bereid in de keuken hier. Mijn favoriete lunch is toch wel op de woensdag en vrijdag: dan is het roti en momo dag.Op de terugweg naar huis word ik vaak getrakteerd met een prachtig uitzicht op de immens grote bergen.
Daarnaast is het ook mogelijk dat je mee gaat op huisbezoek en naar verschillende kampen. Dit zijn vaak plekken die moeilijk bereikbaar zijn (lees in de bergen) en door middel van deze bezoeken kunnen de kinderen die het nodig hebben daar toch therapie krijgen.
Je zult je zeker moeten leren aanpassen hier, maar oh wat zul je het uiteindelijk een fantastische ervaring vinden!
Stinkt het er soms? Zijn de straten vies? Hebben de mensen hier meer feestdagen dan wij vrije dagen? Het antwoord op al deze vragen is een volmondige ja, maar ondanks dat sommige dingen misschien niet heel erg aantrekkelijk klinken zijn er veel meer positieve dingen die je dit snel doen laten vergeten. De mensen en het land zullen een bijzonder plekje krijgen.
